Witold Urbanowicz, ur. 1931 w Oszmianie, woj. Wileńskie, zm. 2 grudnia 2013 w Krakowie. Po ukończeniu krakowskiej ASP w 1956 r. wraz grupą przyjaciół uprawiał malarstwo materii: tworzył surowe monochromatyczne obrazy-przedmioty z reliefową fakturą, oddające stan ducha pokolenia ludzi, którzy przeżyli wojnę i nie widzieli przed sobą żadnych optymistycznych perspektyw. W latach sześćdziesiątych siłę wyrazu wzmocniły potwory, w większości wyglądające z ultramarynowego tła. Powstały też serie obrazów ekspresjonistycznych np. Rodzinki-Mafie ('64 - '69). Lata siedemdziesiąte przyniosły zrazu ostudzenie emocji w malarstwie metaforyczno-geometrycznym, by znowu wybuchnąć siłą ekspresji w Pejzażach płomiennych w 1978. Stan wojenny przyniósł milczenie, a później powróciły potwory – tym razem dochodzące do kilku metrów, szybko malowane z pełną ekspresją. Dalej były Pomniki niewdzięczności – tytuł, którego nie potrzeba tłumaczyć – i obrazy ludzi poddanych jakiemuś strasznemu cierpieniu. Z tym okresem łączy się też seria Krzyży, w większości kolorowych i optymistycznych.  W sztuce Urbanowicza brak banalnych komentarzy wydarzeń, ale była to sztuka do bólu zaangażowana w przeżywanie i tworzenie historii. To nie są miłe obrazki dla przeciętnego odbiorcy. Niektóre nadają się tylko do muzeum – można je oglądać w Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu i wielu innych. Wystawy, niektóre ogromne, a było ich kilkaset, przynosiły uznanie dla nieprzeciętnego talentu, wszechstronności i płodności twórczej oraz inne, skrajne nieraz odczucia. Jego twórczość rozpinała się od awangardy, którą tworzył wraz Kantorem, Beresiem, Sternem w piwnicy Krzysztoforów, po mistrzostwo tradycyjnego warsztatu w sztuce monumentalnej w kościołach czy innej architekturze. Okres od roku 2000, zawierający prezentowane obrazy, przynosi syntezę dotychczasowych osiągnięć.